Yes

Οι Yes είναι βρετανικό progressive rock συγκρότημα, το οποίο δημιουργήθηκε το 1968 και γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία καθ' όλη την διάρκεια των δεκαετιών του '70 και του '80. Οι δίσκοι "Tales from Topographic Oceans" (1973) και "Going for the One" (1977) ανέβηκαν στην κορυφή των βρετανικών τσαρτ, ενώ το "90125" (1983) βραβεύθηκε ως τριπλά πλατινένιο στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Από την δημιουργία τους μέχρι το 1980, κυκλοφόρησαν δέκα στούντιο δίσκους. Διαλύθηκαν για ένα χρόνο το 1981 και συνέχισαν μέχρι το 2004, όταν και διαλύθηκαν για δεύτερη φορά, πριν επανενωθούν και πάλι το 2008. Έκτοτε, έχουν ηχογραφήσει δύο στούντιο άλμπουμ, τα οποία σκαρφάλωσαν στο Top-40 και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Βιογραφία

Οι Yes σχηματίστηκαν το 1968 στο Λονδίνο από τον τραγουδιστή Τζον Άντερσον και τον μπασίστα Κρις Σκουάιρ. Σύντομα, έγινε μέλος του συγκροτήματος ο κιθαρίστας Πίτερ Μπανκς, ο κιμπορντίστας Τόνι Κέι και ο ντράμερ Μπιλ Μπρούφορντ. Τον Οκτώβριο του 1968, οι Yes έπαιξαν στο "Speakeasy Club" του Λονδίνου, αντικαθιστώντας τους Sly & the Family Stone μετά από πρόταση του μάνατζερ των The Nice, Τόνι Στράτον-Σμιθ. Τον επόμενο μήνα επιλέχθηκαν να ανοίξουν την αποχαιρετιστήρια εμφάνιση των Cream στο Royal Albert Hall,^[1] έχοντας εξασφαλίσει συχνές εμφανίσεις στο "Marquee Club".^[2]
Η αναγνώριση προς το συγκρότημα ήλθε με την συμμετοχή τους στην εκπομπή "Top Gear" του Τζον Πιλ και τον Απρίλιο του 1969 οι Yes έπαιξαν και πάλι στο Royal Albert Hall, αυτή την φορά ως support συγκρότημα της Τζάνις Τζόπλιν.^[3] Το συγκρότημα υπέγραψε στην "Atlantic Records" και κυκλοφόρησε το σινγκλ "Sweetness" στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1969, από τον δίσκο "Yes" που κυκλοφόρησε μέσα στην χρονιά.^[4] Σε παραγωγή του Πολ Κλέι, το άλμπουμ παρουσίασε ένα κράμα progressive rock με φολκ και κλασικές επιρροές.
Ακολούθησε το "Time and a Word" ένα χρόνο αργότερα σε παραγωγή του Τόνι Κόλτον.^[5] Μετά την ηχογράφηση του δίσκου, ο Μπανκς αντικαταστάθηκε από τον Στιβ Χάουι, ο οποίος αναφέρεται στον δίσκο αν και ο προκάτοχος του ηχογράφησε τις κιθάρες του άλμπουμ. Επίσης, την θέση του Κέι πήρε ο Ρικ Γουέικμαν και τον Φεβρουάριο του 1971 κυκλοφόρησαν το "The Yes Album",^[6] σκαρφαλώνοντας στην τέταρτη θέση των βρετανικών τσαρτ, με το σινγκλ "I've Seen All Good People: Your Move" να μπαίνει στο Top-40 του Billboard Hot-100.^[7]

Ο Τζον Άντερσον το 1973

Ο διάδοχος του "The Yes Album" κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1971 με τίτλο "Fragile",^[8] με τον Ρότζερ Ντιν να σχεδιάζει το εξώφυλλο, όπως και σε αρκετά από τα μετέπειτα άλμπουμ του συγκροτήματος. Ο δίσκος εδραιώθηκε με την βοήθεια του επιτυχημένου σινγκλ "Roundabout",^[9] ανεβαίνοντας στο # 7 στην Βρετανία και το # 4 στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου βραβεύθηκε ως διπλά πλατινένιος. Μετά την κυκλοφορία του "Close to the Edge" το 1972, ο Μπρούφορντ αποχώρησε για να ενταχθεί στους King Crimson και στην συνέχεια στους Genesis.^[10] Την θέση του πήρε ο Άλαν Γουάιτ, πρώην ντράμερ του προσωπικού σχήματος του Τζον Λένον.^[11]
Μετά την κυκλοφορία του "Tales from Topographic Oceans",^[12] ο Γουέικμαν αντικαταστάθηκε από τον Πάτρικ Μόραζ, ηχογραφώντας με τους Yes τον χρυσό δίσκο "Relayer".^[13] Ο Γουέικμαν επέστρεψε το 1976, ηχογραφώντας ακόμη ένα # 1 άλμπουμ με τίτλο "Going for the One".^[14] Παρ' όλα αυτά, η επιτυχημένη προσωπική του καριέρα, τον οδήγησε σε νέα αποχώρηση μετά την κυκλοφορία του "Tormato" το 1978.^[15] Ο Τζον Άντερσον έδωσε την θέση του στον Τρέβορ Χορν, ενώ τα πλήκτρα ανέλαβε ο Τζεφ Ντάουνς, σύνθεση με την οποία κυκλοφόρησαν το άλμπουμ "Drama", φθάνοντας μέχρι την δεύτερη θέση των τσαρτ της πατρίδας τους.^[16]
Μετά την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, οι Yes επέστρεψαν στην Μεγάλη Βρετανία και απέλυσαν τον μάνατζερ τους, Μπράιαν Λέιν.^[17] Ο Χορν αποχώρησε από το σχήμα, ακολουθούμενος από τον Σκουάιρ και τον Γουάιτ. Με μόνα εναπομείναντα μέλη τους Ντάουνς και Χάουι, το συγκρότημα διαλύθηκε, με την ανακοίνωση να έρχεται από το μάνατζμεντ των Yes τον Μάρτιο του 1981.
Το 1983, οι Κέι, Σκουάιρ και Γουάιτ, μαζί με τον κιθαρίστα Τρέβορ Ράμπιν, σχημάτισαν τους Cinema, με τον Κέι να δίνει σύντομα την θέση του στον Έντι Τζόμπσον. Το σχήμα ηχογράφησε τον δίσκο "90125" και μετά την επανηχογράφηση των φωνητικών από τον Τζον Άντερσον, ο δίσκος έφερε το λογότυπο των Yes.^[18] Το σινγκλ "Owner of a Lonely Heart" ανέβηκε στην κορυφή των αμερικάνικων τσαρτ,^[19] ενώ το άλμπουμ έφθασε μέχρι το # 5 του Billboard και βραβεύθηκε ως τριπλά πλατινένιο. Ο δίσκος πούλησε περισσότερα από οκτώ εκατομμύρια παγκοσμίως, όντας ο πιο επιτυχημένος των Yes.
Ακολούθησε το πλατινένιο "Big Generator" τέσσερα χρόνια αργότερα και μετά από την περιοδεία για την προώθηση του,^[20] ο Άντερσον αποχώρησε και πάλι από το συγκρότημα με τον Τρέβορ Ράμπιν να αναλαμβάνει τα φωνητικά μέχρι την δεύτερη επιστροφή του Άντερσον το 1990. Την ίδια περίοδο, στην σύνθεση των Άντερσον, Ράμπιν, Σκουάιρ, Γουάιτ και Κέι, προστέθηκαν οι Στιβ Χάουι, Μπιλ Μπρούφορντ και Ρικ Γουέικμαν και ηχογράφησαν το άλμπουμ "Union" του 1991.^[21]
Μετά την περιοδεία του δίσκου, οι Μπρούφορντ, Γουέικμαν και Χάουι αποχώρησαν και οι Yes υπέγραψαν στην "Victory Records" κυκλοφορώντας τον δίσκο "Talk",^[22] με την περιοδεία να ξεκινάει από το Μεξικό και να επικεντρώνεται στην Βόρεια Αμερική, στην συνέχεια. Ο Ράμπιν αποχώρησε και την σύνθεση των Άντερσον, Σκουάιρ και Γουάιτ, πλαισίωσε ο κιθαρίστας Στιβ Χάουι και ο κιμπορντίστας Ρικ Γουέικμαν. Η επανενωμένη σύνθεση ηχογράφησε τα άλμπουμ "Keys to Ascension" και "Keys to Ascension 2",^[23] με τον Ιγκόρ Κορόσεφ να αντικαθιστά τον Γουέικμαν αμέσως μετά.
Στην σύνθεση του συγκροτήματος εντάχθηκε ο κιθαρίστας Μπίλι Σέργουντ και κυκλοφόρησαν το άλμπουμ "Open Your Eyes".^[24] Ακολούθησε το "The Ladder" του 1999, με τους Σέργουντ και Κορόσεφ να αποχωρούν μετά το τέλος της περιοδείας του δίσκου. Στα τέλη του 2001, οι εναπομείναντες μουσικοί κυκλοφόρησαν το "Magnification",^[25] με τον Γουέικμαν να επιστρέφει τον Απρίλιο του 2002.

Οι Yes το 2008

Για την 35η επέτειο του συγκροτήματος, το περιοδικό "Billboard" κυκλοφόρησε ένα εορταστικό τεύχος το 2003,^[26] ενώ η συλλογή "The Ultimate Yes: 35th Anniversary Collection" περιελάμβανε το νέο κομμάτι "Show Me".^[27] Την επόμενη χρονιά, περιόδευσαν με τους Dream Theater στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Νοέμβριο του 2004 έπαιξαν στο στάδιο Γουέμπλεϊ.^[28]
Μετά την περιοδεία για την 35η επέτειο του συγκροτήματος, οι Yes παρέμειναν ανενεργοί για τέσσερα χρόνια. Το 2008, η περιοδεία "Close to the Edge and Back" αναβλήθηκε λόγω προβλημάτων υγείας του Ρικ Γουέικμαν και του Άντερσον.^[29] Ο Ρικ Γουέικμαν αντικαταστάθηκε από τον υιό του, Όλιβερ και μέχρι το 2010 πραγματοποίησαν την περιοδεία "In the Present Tour", με τους Asia και τον Πίτερ Φράμπτον να ανοίγουν τις εμφανίσεις τους.
Το 2011, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ "Fly from Here" με τον Μπένοιτ Ντέιβιντ στα φωνητικά.^[30] Μετά από δύο περιοδείες με τους Procol Harum και τους Styx, ο Τζον Ντέιβισον ανέλαβε τα φωνητικά. Ο Τζεφ Ντάουνς αντικατέστησε τον Γουέικμαν και η νέα σύνθεση ηχογράφησε τον δίσκο "Heaven & Earth", ο οποίος κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2014 και ανέβηκε στο # 20 στην Βρετανία και το # 26 στις Ηνωμένες Πολιτείες.^[31]
Το 2015, ανακοινώθηκε η κυκλοφορία του box-set 14 CD με τίτλο "Progeny: Seven Shows from Seventy-Two", αποτελούμενο από επτά συναυλίες του συγκροτήματος ηχογραφημένες το 1972.^[32]

Δισκογραφία

Στούντιο ηχογραφήσεις

Έτος	Άλμπουμ	Αγγλία ^[33]	Η.Π.Α. ^[34]	Επίπεδο βράβευσης
1969	Yes	-	-
1970	Time and a Word	45	-
1971	The Yes Album	4	40	: Ασημένιος : Πλατινένιος
1971	Fragile	7	4	: Ασημένιος : Πλατινένιος
1972	Close to the Edge	4	3	: Πλατινένιος : Πλατινένιος
1973	Tales from Topographic Oceans	1	6	: Χρυσός : Χρυσός
1974	Relayer	4	5	: Χρυσός : Χρυσός
1977	Going for the One	1	8	: Ασημένιος : Χρυσός
1978	Tormato	8	10	: Ασημένιος : Πλατινένιος
1980	Drama	2	18	: Ασημένιος
1983	90125	16	5	: Χρυσός : 3 x πλατινένιος
1987	Big Generator	17	15	: Πλατινένιος
1991	Union	7	15	: Χρυσός
1994	Talk	20	33
1996	Keys to Ascension	48	99
1997	Keys to Ascension 2	62	-
1997	Open Your Eyes	105	151
1999	The Ladder	36	99
2001	Magnification	71	186
2011	Fly from Here	30	36
2014	Heaven & Earth	20	26