Whitesnake

Οι Whitesnake είναι βρετανικό ροκ συγκρότημα, το οποίο δημιουργήθηκε από τον τραγουδιστή Ντέιβιντ Κόβερντεϊλ μετά την αποχώρηση του από τους Deep Purple, το 1978.

Βιογραφία

Τα πρώτα χρόνια

Οι Whitesnake δημιουργήθηκαν στο Μίντλεσμπρο το 1978, με τους κιθαρίστες Μπέρνι Μάρσντεν και Μίκι Μούντι, τον μπασίστα Νιλ Μάρεϊ, τον κιμπορντίστα Τζον Λορντ και το ντράμερ Ντέιβ Ντάουλ να πλαισιώνουν τον Κόβερντεϊλ. Τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς κυκλοφόρησαν το ΕΡ "Snakebite" και ένα μήνα αργότερα ακολούθησε ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο "Trouble", σκαρφαλώνοντας στο # 50 των βρετανικών τσαρτ.^[1] Για την προώθηση του δίσκου, το συγκρότημα περιόδευσε στην Ευρώπη, ενώ το φθινόπωρο του 1979 κυκλοφόρησαν το δίσκο "Lovehunter" ανεβαίνοντας στο # 29 της πατρίδας τους.^[2]

Οι Whitesnake σε ζωντανή εμφάνιση το 1981

Το χειμώνα του 1979, ο πρώην ντράμερ των Deep Purple Ίαν Πέις, πήρε τη θέση του Ντάουλ και το συγκρότημα ηχογράφησε το "Ready an' Willing", το οποίο έφθασε στο # 6 και έγινε χρυσό, στη Μεγάλη Βρετανία.^[3] Ο δίσκος περιείχε την μεγάλη επιτυχία "Fool for Yοur Loving" και κατά την περιοδεία για την προώθηση του οι Whitesnake εμφανίστηκαν σαν πρώτο όνομα στο φεστιβάλ του Ρέντινγκ, μαζί με το Ρόρι Γκάλαχερ και τους UFO.^[4]
Στις 1 Νοεμβρίου 1980 κυκλοφόρησε το "Live...In the Heart of the City", το οποίο σκαρφάλωσε στο # 5 στο Ηνωμένο Βασίλειο και έγινε πλατινένιο.^[5] Πέντε μήνες αργότερα, το συγκρότημα επέστρεψε με το "Come an' Get It", το οποίο ανέβηκε στη δεύτερη θέση στην πατρίδα τους και συνοδευόταν από την επιτυχία "Don't Break My Heart Again".
Το 1982, ο Μπέρνι Μάρσντεν αντικαταστάθηκε από τον Μελ Γκάλεϊ των Trapeze, το μπάσο ανέλαβε ο Κόλιν Χόντγκινσον και τα τύμπανα ο Κόζι Πάουελ. Η νέα σύνθεση κυκλοφόρησε το "Saints & Sinners" στις 20 Νοεμβρίου του 1982, ανεβαίνοντας για τέταρτη συνεχόμενη φορά στο βρετανικό Top-10.^[6] Κατά την περιοδεία του δίσκου, οι Whitesnake εμφανίστηκαν σαν πρώτο όνομα στο φεστιβάλ "Monsters of Rock" του 1983, μαζί με τους ZZ Top, Dio, Twisted Sister, Diamond Head, Meat Loaf, κ.α..^[7]
Στα τέλη του 1983, το συγκρότημα ηχογράφησε το δίσκο "Slide It In" ο οποίος έγινε το πρώτο τους άλμπουμ που έφθασε στο αμερικάνικο Top-40.^[8] Ο δίσκος περιείχε τις επιτυχίες "Guilty of Love", "Give Me More Time" και "Love Ain't No Stranger". Λίγο πριν τις ηχογραφήσεις του άλμπουμ ο Τζον Σάικς είχε πάρει τη θέση του Μίκι Μούντι, ενώ κατά τη διάρκεια της περιοδείας ο Μελ Γκάλεϊ έσπασε το χέρι του, με αποτέλεσμα ο Σάικς να αναλάβει όλα τα κιθαριστικά μέρη για τις υπόλοιπες εμφανίσεις τους.

Αλλαγή ύφους

Το 1985 και το 1986, σημειώθηκαν αρκετές αλλαγές στη σύνθεση του συγκροτήματος. Τη θέση του Γκάλεϊ πήρε ο Άντριαν Βάντενμπεργκ, ο Νιλ Μάρεϊ επέστρεψε στο μπάσο, ο Όνσλεϊ Ντάνμπαρ πήρε τη θέση του Κόζι Πάουελ στα τύμπανα, ο Τζον Λορντ αποχώρησε για να ενταχθεί στην επανένωση των Deep Purple και αντικαταστάθηκε αρχικά από τον Ρίτσαρντ Μπέιλι και στη συνέχεια το συγκρότημα συνέχισε χωρίς μόνιμο κιμπορντίστα με τη θέση να καλύπτεται κατά καιρούς από τον Μπιλ Κουόμο, το Ντον Έρεϊ τον Κλωντ Γκαντέτ ή τον Ρικ Σέρατ.

Οι Whitesnake το 1983

Τον Απρίλιο του 1987 κυκλοφόρησε ο πιο επιτυχημένος, εμπορικά, δίσκος του συγκροτήματος με τίτλο "Whitesnake" ή "1987". Ο δίσκος παρουσίασε ένα ηχητικό σύνολο πιο εμπορικό από τις μέχρι τότε δουλειές τους, γεγονός που το βοήθησε να ανέβει στο # 2 στις Ηνωμένες Πολιτείες και το # 8 στη Μεγάλη Βρετανία, ενώ περιείχε τα σινγκλ "Here I Go Again" (# 1 στις ΗΠΑ, # 9 στο Ηνωμένο Βασίλειο), "Is This Love" (# 2 και # 9 αντίστοιχα) και "Still of the Night" (# 79 και # 16 αντίστοιχα). Το "Whitesnake" έχει βραβευθεί ως οκτώ φορές πλατινένιο στις Ηνωμένες Πολιτείες και πέντε φορές πλατινένιο στον Καναδά.^[9] Μετά την κυκλοφορία του δίσκου ο πρώην ντράμερ του Ozzy Osbourne Τόμι Όλντριτζ, αντικατέστησε τον Ντάνμπαρ στα τύμπανα, ο Ρούντι Σάρζο τον Μάρεϊ στο μπάσο και Βίβιαν Κάμπελ τον Σάικς στην κιθάρα, για να δώσει με τη σειρά του τη θέση του στον Στηβ Βάι, το 1989.^[10]
Το συγκρότημα κυκλοφόρησε το "Slip of the Tongue" ανεβαίνοντας στο Top-10 και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, ενώ το δίσκο συνόδευαν τα επιτυχημένα σινγκλ "Fool for Your Loving" (επανεκτέλεση του δικού τους τραγουδιού από το 1980), "The Deeper the Love" και "Now You're Gone".^[11] Κατά την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, το συγκρότημα εμφανίστηκε για δεύτερη φορά σαν πρώτο όνομα στο φεστιβάλ "Monsters of Rock", μαζί με τους Aerosmith.^[12]
Μετά το τέλος της περιοδείας, ο Κόβερντεϊλ ανακοίνωσε την αποχώρηση του από τη μουσική βιομηχανία με αποτέλεσμα να διαλυθεί το συγκρότημα. Παρ' όλη την αρχική του ανακοίνωση, ο τραγουδιστής του συγκροτήματος συνεργάστηκε με τον κιθαρίστα των Led Zeppelin Τζίμι Πέιτζ, για το πρότζεκτ Coverdale and Page.^[13]

Επανένωση

Οι Whitesnake το 2011

Το 1994, το συγκρότημα επανενώθηκε για μια μικρή περιοδεία με σκοπό την προώθηση της συλλογής "Whitesnake's Greatest Hits".^[14] Αυτή η σύνθεση περιελάμβανε τον Κόβερντεϊλ στα φωνητικά, τον Βάντερμπεργκ και τον Γουόρεν Ντε Μαρτίνι στις κιθάρες, τον Ρούντι Σάρζο στο μπάσο, τον Ντένι Καμάσι στα τύμπανα και τον Πωλ Μίρκοβιτς στα πλήκτρα.
Για το δίσκο "Restless Heart" του 1997, τη θέση του Σάρζο πήρε ο Γκάι Πρατ και του Μίκροβιτς ο Μπρετ Ταγκλ.^[15] Για την περιοδεία του δίσκου, ο Ντε Μαρτίνι αντικαταστάθηκε από τον Στιβ Φάρις, ο Πρατ από τον Τόνι Φράνκλιν και ο Ταγκλ από τον Ντέρεκ Χίλαρντ. Το 1998, κυκλοφόρησαν το ζωντανά ηχογραφημένο "Starkers in Tokyo", με εξ ολοκλήρου ακουστικό σετ.^[16] Μετά το τέλος της περιοδείας, ο Κόβερντεϊλ έκανε και πάλι διάλειμμα από τη μουσική βιομηχανία για να επιστρέψει το Δεκέμβριο του 2002 για τα 25 χρόνια από την ίδρυση του συγκροτήματος.
Για την περιοδεία του 2003, στους Whitesnake εντάχθηκαν οι κιθαρίστες Νταγκ Όλντρικ και Ρεντ Μπιτς, ο μπασίστας Μάρκο Μεντόζα, ο Όλντριτζ στα τύμπανα και ο κιμπορντίστας Τίμοθι Ντράρι.^[17] Το 2005, το μπάσο ανέλαβε ο ο Γιουράια Ντάφι και την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν το DVD "Live... In The Still Of The Night" και το διπλό CD "Live: In The Shadow Of The Blues".^[18]
Τον Απρίλιο του 2008 κυκλοφόρησε το πρώτο στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος μετά από έντεκα χρόνια, με τίτλο "Good to Be Bad", ανεβαίνοντας στο # 7 στη Μεγάλη Βρετανία.^[19] Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς περιόδευσαν μαζί με τους Def Leppard ενώ το 2009 άνοιγαν τις συναυλίες των Judas Priest στις Ηνωμένες Πολιτείες.^[20] Το καλοκαίρι του 2010 ανακοινώθηκε η αντικατάσταση του Ντάφι από τον Μάικλ Ντέβιν, του ντράμερ Ντένι Καμάσι από τον Μπράιαν Τίτσι και του Τίμοθι Ντράρι από τον Μπράιαν Ρέντι.
Η νέα σύνθεση ηχογράφησε το δίσκο "Forevermore" το 2011, ενώ δύο μήνες αργότερα κυκλοφόρησε το "Live at Donington 1990". Στις αρχές του 2013, ο Τίτσι αποχώρησε δίνοντας τη θέση του στον Τόμι Όλντριτζ και το συγκρότημα κυκλοφόρησε το ζωντανά ηχογραφημένο το 2011, "Made in Japan".^[21]
Το 2014, αποχώρησε από το συγκρότημα ο Νταγκ Όλντρικ,^[22] δίνοντας την θέση του στον Τζόελ Χέκστρα.^[23] Η νέα σύνθεση ηχογράφησε το "The Purple Album", σκαρφαλώνοντας στο Top-20 της πατρίδας τους.^[24] Ο δίσκος περιελάμβανε νέες εκτελέσεις κομματιών που είχε ηχογραφήσει ο Κόβερντεϊλ κατά την θητεία του στους Deep Purple.^[25]

Δισκογραφία

Στούντιο ηχογραφήσεις

Έτος	Άλμπουμ	Αγγλία ^[26]	ΗΠΑ ^[27]
1978	Trouble	50	-
1979	Lovehunter	29	-
1980	Ready an' Willing	6	90
1981	Come an' Get It	2	151
1982	Saints & Sinners	9	-
1984	Slide It In	9	40
1987	Whitesnake	8	2
1989	Slip of the Tongue	10	10
1997	Restless Heart	34	-
2008	Good to Be Bad	7	62
2011	Forevermore	33	49
2015	The Purple Album	18	87