The Times They Are A Changin’

Δεν ήμουν ποτέ τρελή φαν του Μπομπ Ντύλαν.  Χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, αλλά δεν ήμουν. Αγαπούσα τη φωνή της Μπαέζ και κάποια απ’ τα τραγούδια του, αλλά να σας πω ότι ήταν το νεανικό μου είδωλο, θα σας πω ψέματα.  Χάρηκα όμως αφάνταστα για την πρόσφατη βράβευση του με το Νομπέλ Λογοτεχνίας. Κυρίως επειδή επιβραβεύθηκε πανηγυρικά η συμβολή των τραγουδοποιών/στιχουργών στην διαμόρφωση αισθητικής, πολιτικής συνείδησης και κοινωνικής συναίσθησης. Άσε που είναι πολυδιαβασμένος. Πολυακουσμένος θέλεις; Και έτσι να το πεις, αλήθεια θα είναι.

«Ο αμερικανός καλλιτέχνης τιμάται για τη δημιουργία νέων ποιητικών εκφράσεων στο πλαίσιο της σπουδαίας παράδοσης του αμερικανικού τραγουδιού», γράφει η ανακοίνωσή της Σουηδικής Ακαδημίας. Τώρα βέβαια, η αλήθεια είναι ότι έπρεπε να τον είχαν βραβεύσει καμιά 30αριά χρόνια πριν, επειδή οι «νέες» είναι ήδη παλιές, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Νέο θέμα/αίμα στην αρένα των κοινωνικών δικτύων. «Από πού και ως πού;» αναρωτιέται αυτός που ξημεροβραδιάζεται με Μουρακάμι, φαντάζομαι. «Όλα φτιαχτά είναι» λέει ο άλλος που ξέρει από τα μέσα όλες τις θεωρίες συνωμοσίας. Κι άμα τον ρωτήσεις να σου πει ένα τραγούδι του Ντύλαν, θα σου απαντήσει με το αποστομωτικό «Δεν έχει σημασία αυτό, εγώ μεγάλωσα με Ελληνική μόνο μουσική». Αλλά κατά τα άλλα, ξέρει αυτός. Έχει γνώμη για όλα. Και για τούτα και για τα άλλα. Μικρό μεγάλο παστρεύει! Ξέρει ποιος πρέπει να βραβευτεί, ποιος πρέπει να αποθεωθεί, ποιος πρέπει να ριχτεί στον Καιάδα, ποιος-Θου κύριε- πρέπει να κυβερνήσει.
Καημό τόχω να ακούσω έναν Χριστιανό να πει, «Δεν το ξέρω το θέμα, δεν είμαι αρμόδιος. Να το ψάξω πρώτα και μετά να τοποθετηθώ.» ‘Η και να μην τοποθετηθούμε καθόλου, βρε αδελφέ! Ας καθίσει κάποιος να διαβάσει τους στίχους του Ντύλαν και μετά ας πει «Δεν μ’αρέσουν». Αλλά όχι, κερδίζει κατά κράτος η σοβαροφάνεια του ημιμαθούς. « Δεν μου μοιάζει εμένα για σοβαρή βράβευση αυτή». Να σεβαστώ απολύτως τον γνώστη, τον ποιητή, τον συγγραφέα, που θα μου παραθέσει τους λόγους για τους οποίους δεν την αξίζει αυτήν τη βράβευση ο Ντύλαν. Αλλά όχι αυτόν που δεν έχει ιδέα, δεν ξέρει καν ποιος ήταν, ίσως δεν τον έχει ακούσει καν.
Άντε και στον Λέοναρντ Κοέν τώρα. (Τρομερά αισιόδοξο να ελπίζω και στον Σαββόπουλο;)
πηγη