Dire Straits

Οι Dire Straits ήταν βρετανικό,^[1][2][3][4] ροκ, μουσικό συγκρότημα.^{[1][3][4][5][6][7][8]} Κατάφεραν να αλλάξουν ριζικά τον ήχο της ροκ, σε μια περίοδο, που το πανκ^[2][4] και η new wave μουσική κυριαρχούσαν.^[2] Τα γνωστότερα κομμάτια τους είναι τα: Sultans of Swing, Tunnel of Love, Romeo and Juliet, Private Investigations, Money For Nothing, Brothers in Arms.^[1][4] Αρχηγός^[2] και συνθέτης των περισσότερων κομματιών του συγκροτήματος ήταν ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Μαρκ Νόπφλερ.^[2][7][8] Κυκλοφόρησαν συνολικά 6 στούντιο άλμπουμ,^[6] πουλώντας, παράλληλα, 120 εκατομμύρια δίσκων.^[1][4] Τα μόνα στελέχη του συγκροτήματος που παρέμειναν σε αυτό, σε όλο το διάστημα, στο οποίο ήταν ενεργό, ήταν οι Μαρκ Νόπφλερ και Τζων Ίλσλυ.^[4]

Ιστορία

H αρχή

Ο Μαρκ (αριστερά), με τον αδελφό του Ντέιβιντ Νόπφλερ

Οι Dire Straits ιδρύθηκαν, το 1977, από το Μαρκ Νόπφλερ (φωνητικά, κιθάρα), τον αδελφό του, Ντέιβιντ (κιθάρα), τον Τζων Ίλσλυ (μπάσσο) και τον Πικ Ουΐθερς (ντραμς).^[3][4][6] Για κάποιο διάστημα, πριν κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο, άνοιγαν τις συναυλίες των Talking Heads.^[6]

To πρώτο κομμάτι

Λέγεται ότι, ο Μαρκ Νόπλφερ, μπήκε μια νύχτα,^[1] σε ένα άδειο μπαρ,^[1][2] στo Λονδίνο.^[2] Εκείνη τη στιγμή,^[1] μια τζαζ^[2] μπάντα^[1][2] που έπαιζε μουσική εκεί, ολοκλήρωνε το πρόγραμμά της και ο τραγουδιστής της, είπε στους πέντε πελάτες του μαγαζιού: "Goodnight and thank you... We are the Sultans of Swing" ("Καληνύχτα και σάς ευχαριστούμε... Είμαστε οι σουλτάνοι του σουΐνγκ"). Τότε, ο Νόπλφερ εμπνεύστηκε ^[1] το πρώτο κομμάτι και πρώτη επιτυχία των Dire Straits, το Sultans of Swing,^[1][2][6] το οποίο ηχογραφήθηκε στα Pathway Studios, το 1977 και κυκλοφόρησε στις 19^[9] Μαΐου του 1978.^[2][6][9] Άρχισε να ακούγεται στο βρετανικό και το αμερικανικό ραδιόφωνο και έφθασε στην όγδοη θέση των τσαρτ, καταφέρνοντας να γίνει ένα από τα διασημότερα κομμάτια του ροκ.^[1] To σόλο του Μαρκ Νόπφλερ κατατάχθηκε στην 22η θέση με τα καλύτερα σόλο, του περιοδικού Guitar World.^[9] Κυκλοφόρησε μαζί με το πρώτο άλπουμ της μπάντας.^[2][6] To 1988, τό έπαιξαν στη συναυλία του Έρικ Κλάπτον, η οποία γινόταν με αφορμή την αποφυλάκιση του Νέλσον Μαντέλα, στο Στάδιο Ουέμπλεϋ.^[9]

Το πρώτο άλμπουμ

Το πρώτο άλμπουμ των Dire Straits είχε το όνομα του συγκροτήματος (Dire Straits).^[1][3][4][6] Η ηχογράφησή του ξεκίνησε το Φεβρουάριο του 1978, ενώ κυκλοφόρησε ολοκληρωμένο στις 7 Οκτωβρίου του ίδιου έτους.^[6][9] Στο δίσκο αυτό, υπήρχαν κομμάτια όπως το Southbound Again και το Setting Me Up.^[2][6] Παραγωγός ήταν ο Μαφ Ουΐνγουντ,^[6][9] ενώ το εξώφυλλο του δίσκου ήταν ένας πίνακας του ζωγράφου Τσακ Λογιόλα.^[6] Τους πρώτους μήνες του 1979, το άλμπουμ έφθασε στην δέκατη θέση των βρετανικών και των αμερικανικών τσαρτ.^[9]
Μέσα στο 1978, πραγματοποίησαν την πρώτη τους περιοδεία, η οποία διήρκεσε 38 ημέρες. Σε 51 από τις συναυλίες που έδωσαν, τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν.^[6]

Communique

Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ τους, το 1979, οι Dire Straits ηχογράφησαν,^[3][4][10] μέσα σε δύο μήνες,^[10] ένα νέο, με τίτλο Communique.^[3][10] Ο δίσκος αυτός έφθασε στην πρώτη θέση των γερμανικών και των βρετανικών τσαρτ. Στα τσαρτ του Ηνωμένου Βασιλείου, μάλιστα, έμεινε στην κορυφή, για τριάντα εβδομάδες. Οι πωλήσεις του άλμπουμ έφθασαν τις δέκα εκατομμύρια, παγκοσμίως, ενώ το εξώφυλλό του κέρδισε βραβείο NME.^[10]

Making Movies

Ο Τζων Ίλσλυ

Το 1980, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Making Movies.^[3][4]

Love Over Gold

To Σεπτέμβριο^[7] του 1982, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Love Over Gold,^[2][3][4][7] το οποίο περιελάμβανε κομμάτια όπως τα Private Investigations,^[3][7] Telegraph Road και Love Over Gold. Ο δίσκος αυτός έφθασε στην κορυφή των βρετανικών τσαρτ. Οι ιδιαιτερότητες του Love Over Gold ήταν η αντικατάσταση των ακουστικών κιθάρων με ηλεκτρικές και η χρήση πιάνου.^[7]

Brothers in Arms

Ο Πικ Ουΐθερς

To άλμπουμ Brothers in Arms κυκλοφόρησε, το 1985.^[3][5][8] Για την ηχογράφησή του, o Έρικ Κλάπτον δάνεισε στο Μαρκ Νόπφλερ μια από τις κιθάρες του.^[2][11] Το κομμάτι Brothers in Arms ήταν το πρώτο στην ιστορία της μουσικής, που κυκλοφόρησε, μεμονωμένα, ως σινγκλ.^[5][12] O δίσκος αυτός ήταν και η μεγαλύτερη επιτυχία των Dire Straits,^[3][4] καθώς πούλησε 30 εκατομμύρια δίσκων.^[4]

On Every Street

Το 1991, κυκλοφόρησε το τελευταίο άλμπουμ των Dire Straits, με τίτλο On Every Street.^[3][4] Το 1995,^[4] η μπάντα διαλύθηκε, καθώς ο αρχηγός της, Μαρκ Νόπλφερ ήθελε να ανεξαρτητοποιηθεί και να κάνει σόλο καριέρα.^[3][4]

Μετά τη διάλυση

Αν και ο αρχηγός του συγκροτήματος, Μαρκ Νόπλφερ, είχε ξεκαθαρίσει, παλαιότερα, ότι, οι Dire Straits δε θα ανέβαιναν ξανά επί σκηνής, το Φεβρουάριο του 2012, ανακοινώθηκε από δύο πρώην μέλη των Dire Straits, τους Άλαν Κλαρκ (πλήκτρα) και Κρις Ουάιτ (σαξόφωνο) μια περιοδεία, 18 συναυλιών, σε ολόκληρη την Ευρώπη, σε συνεργασία με τους Τέρενς Ρέις (κιθάρα, φωνητικά), Μάικ Φιτ (μπάσσο), Άνταμ Φίλλιπς (κιθάρα) και Τζέιμι Σκουάιρ (πλήκτρα), με την επωνυμία "The Straits".^[5]

Μουσικό στυλ

Ο Τζακ Σόννι

Η μουσική των Dire Straits χαρακτηρίζεται από χαλαρό^[1][3] και μελαγχολικό ^[4][7] ήχο και λιτά φωνητικά,^[1][3] ενώ κύριο γνώρισμα αποτελεί το παίξιμο της κιθάρας από το Μαρκ Νόπφλερ,^[1][2][3][7] το οποίο διατήρησε την ταυτότητα του συγκροτήματος.^[2]

Επιρροή

Στο Nova Rock Festival της Αυστρίας, τον Ιούνιο του 2011, οι System of a Down, έπαιξαν διασκευασμένο το Sultans of Swing.^[12]

Λογοκρισία

Ο Μαρκ Νόπφλερ

Τον Ιανουάριο του 2011, οι καναδικές ραδιοφωνικές αρχές απεφάσισαν την απαγόρευση της αναπαραγωγής του κομματιού Money for Nothing^[11] (κυκλοφόρησε με το άλμπουμ Brothers In Arms)^[8] στα καναδέζικα ραδιόφωνα. Ο λόγος ήταν η χρήση της λέξης "faggot", στους στίχους του κομματιού, ο οποίος θεωρήθηκε πως προσβάλλει τους ομοφυλόφιλους. Το συμβούλιο, για να εκφράσει επίσημα το λόγο που τό οδήγησε σε αυτήν την ενέργεια, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση: "Οι κοινωνικές αξίες στο συγκεκριμένο ζήτημα έχουν αλλάξει, μετά από ένα τέταρτο του αιώνα. Η αναπαραγωγή του κομματιού, πλέον, πρέπει να αντιπροσωπεύει αυτές τις αξίες και όχι τις αξίες του 1985". Από την άλλη πλευρά, οι θαυμαστές του συγκροτήματος δυσαρεστήθηκαν, ενώ ο ραδιοφωνικός στσαθμός K97 του Έντμοντον, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, αναπαρήγαγε το κομμάτι, συνεχόμενα, επί μία ώρα. Ο διευθυντής του σταθμού δήλωσε: "Δε φοβόμαστε τις συνέπειες. Εδώ και 25 χρόνια παίζουμε το κομμάτι χωρίς ούτε ένα παράπονο ή καταγγελία. Θα τό παίξουμε ολόκληρο, ως έχει, όπως κάναμε πάντα". Ταυτόχρονα, πολλοί Καναδοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί εξέφρασαν φόβους για τη λογοκρισία και απαγόρευση και άλλων, παρόμοιων, κλασσικών κομματιών.^[11]

Βραβεύσεις

Μέσα στα 18 χρόνια σταδιοδρομίας τους στη μουσική σκηνή,^[1][4][6] οι Dire Straits κατάφεραν να κερδίσουν 4 βραβεία Γκράμμυ, 3 βραβεία Μπριτ, 2 βραβεία MTV Video Music,^[1][4] 1 βραβείο Τζούνο και 1 βραβείο PRS. Πιο αναλυτικά:

• Βραβείο Μπριτ για το καλύτερο βρετανικό συγκρότημα (1983)
• Βραβείο Γκράμμυ για την καλύτερη ροκ εμφάνιση (Money for Nothing) (1986)
• Βραβείο Γκράμμυ για το άλμπουμ Brothers in Arms (1986)
• Βραβείο Τζούνο για το καλύτερο βρετανικό συγκρότημα (1986)
• Βραβείο MTV Video Music για το καλύτερο μουσικό βίντεο (Money for Nothing) (1986)
• Βραβείο MTV Video Music για το καλύτερο μουσικό βίντεο συγκροτήματος (Money for Nothing) (1986)
• Βραβείο Γκράμμυ για το καλύτερο μουσικό βίντεο (Brothers in Arms') (1987)
• Βραβείο Μπριτ για το καλύτερο άλμπουμ στη Βρετανία (Brothers in Arms) (1987)
• Βραβείο Γκράμμυ για τα ηχητικά εφέ του άλμπουμ Brothers in Arms (2006)
• Βραβείο PRS για τη συνολική προσφορά στη μουσική (2009)^[4]

Δισκογραφία

• Dire Straits (1978)
• Communique (1979)
• Making Movies (1980)
• Love Over Gold (1982)
• Brothers in Arms (1985)
• On Every Street (1991)

πηγη