Πού κρύβεται η μουσική σου παιδεία ;

Ως μουσική ορίζεται η τέχνη που βασίζεται στην οργάνωση ήχων με σκοπό τη σύνθεση, εκτέλεση και ακρόαση/λήψη ενός μουσικού έργου. Με τον όρο εννοείται επίσης και..... Just STOP. Θα μποσούσαμε να αρχίσουμε με τόσους τεχνικούς και καθώς πρέπει όρους. Όμως δε θα το κάνουμε.
Γιατί μουσική είναι το χτυποκάρδι, ένας θόρυβος, μια σιωπή, ο ήχος των συναισθημάτων. Η μουσική δίνει ζωή. Σε ταξιδεύει. Η μουσική δε γνωρίζει όρια. Κι όμως καταφέραμε να βάλουμε όρια και σε αυτή. Καταφέραμε να εμπορευματοποιήσουμε τα συναισθήματα και τη σκέψης μας με τους συνθέτες να ακολουθούν ένα ορισμένο μοτίβο ρυθμού και νότας και τους ερμηνευτές να μπαίνουν όλοι στο ίδιο καζάνι και να είναι αψεγάδιαστοι.
Πολύς καιρός πέρασε από τότε που έγινε μια συναυλία, μια απολαυστική συναυλία με τους ερμηνευτές να μην τραγουδούν με playback και να μην προσπαθούν να συγχρονίσουν χείλη με λέξεις. Και αν τυχόν σου δοθεί live πρόγραμμα, θα είναι της τάξεως της μιας ώρας, μια και κάτι το πολύ. Βλέπεις δεν υπάρχουν πλέον αντοχές, δεν υπάρχει πια ένταση και πάθος.

Ακόμα και αυτό που παλιά ήταν απολαυστικό πλέον γίνεται μαζικό. Οργανώνουν συναυλίες και tours από τη μια περιοχή στην άλλη ενδιαφερόμενοι για την ποσότητα περισσότερο από ότι για την ποιότητα. Που πήγε η μουσική σου παιδεία; Που λανθάνει ο μουσικός σου θησαυρός; Μουσική είναι τα πάντα. Δεν είναι καλύτερος αυτός που ακούει metal από αυτόν που ακούει λαϊκά.
Αλλά υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Αυτός που ακούει metal ξέρει γιατί ακούει και ξέρει fun facts και infos για αυτόν που ακούει. Ο λαϊκός σήμερα δεν ξέρει τι και γιατί ακούει. Απλά το παίζει το διπλανό αυτοκίνητο και ακούει και αυτός υιοθετώντας την εκάστοτε μουσική επειδή απλά το ακούει ο δίπλα και ο πιο δίπλα και ο παραδίπλα. Παλιά ο λαϊκός όμως ήταν αλλιώς. Είχε μια ιστορία να πει και την έλεγε με τον πιο όμορφο τρόπο με τον ακροατή να βιώνει στο έπακρο κάθε στίχο.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που βίωσες ένα τραγούδι τόσο πολύ καταλαβαίνοντας τον πόνο του ερμηνευτή;
πηγη