Κοσμικά χτυπήματα έκαναν τη Γη φιλόξενη
Οπως συμβαίνει συχνά βέβαια, σε κάθε κανόνα υπάρχει και κάποια εξαίρεση που στην περίπτωσή μας ακούει στο όνομα… Γη! Ο πλανήτης μας όχι μόνο καταφέρνει κάθε φορά να επιβιώνει από τις κοσμικές επιθέσεις, αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει να χρησιμοποιεί δημιουργικά και προς όφελος του ίδιου και της ζωής τις επιπτώσεις των χτυπημάτων.
Ο πλανήτης μας από τη βρεφική του ηλικία και μέχρι πρόσφατα (πριν από μόλις 66 εκατ. έτη) δεχόταν συνεχώς την επίθεση μεγάλου μεγέθους κομητών και αστεροειδών. Μάλιστα μια περίοδος κατά την οποία στη Γη έπεφταν κατά ριπάς διαστημικοί βράχοι έχει λάβει την ονομασία «Μεγάλος Βομβαρδισμός».
Σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία, λίγο μετά τον σχηματισμό της Γης ένα κοσμικό σώμα στο μέγεθος του Αρη έπεσε πάνω της. Η σύγκρουση, όπως είναι ευνόητο, ήταν κατακλυσμική αλλά ο πλανήτης μας άντεξε το χτύπημα και δεν καταστράφηκε. Οπως ήταν επόμενο η σύγκρουση εκτόξευσε στο Διάστημα τεράστια θραύσματα, πολλά εκ των οποίων παρέμειναν σε τροχιά γύρω από τη Γη και γρήγορα ενώθηκαν σχηματίζοντας τον φυσικό μας δορυφόρο, τη Σελήνη.
Οι θιασώτες αυτής της θεωρίας έδωσαν στο διαστημικό σώμα που έπεσε στον πλανήτη μας το όνομα «Θεία», από τη μυθολογική μητέρα της Σελήνης. Μάλιστα κάποιοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η παρουσία της Σελήνης ήταν κάτι περισσότερο από καταλυτική στο να αναπτύξει η Γη φιλικές προς τη ζωή συνθήκες.
Η τελευταία μελέτη για αυτή την τρομερή σύγκρουση από την οποία γεννήθηκε η Σελήνη παρουσιάστηκε πριν από λίγες εβδομάδες από ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Αντζελες. Οι ερευνητές συνέκριναν δείγματα πετρωμάτων από τη Σελήνη με ηφαιστειακά πετρώματα από τον μανδύα της Γης. Οι αναλύσεις που έκαναν σε πρώτη φάση ενισχύουν περαιτέρω το σενάριο της τρομερής σύγκρουσης της Γης με τη Θεία.
Το δεύτερο και πιο ενδιαφέρον συμπέρασμα της μελέτης είναι ότι η Γη απορρόφησε μεγάλο μέρος του γιγάντιου διαστημικού σώματος, γεγονός που άλλαξε τη χημική της σύσταση. Οπως υποστηρίζουν οι ερευνητές, η Γη είναι ένα... κοκτέιλ που αποτελείται από δύο κοσμικά σώματα.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης διατύπωσαν πρόσφατα μια νέα επαναστατική θεωρία για το πώς η Γη έγινε ένας τόπος ιδιαίτερα φιλόξενος για τη ζωή. Με άρθρο τους στην επιθεώρηση «Nature» υποστηρίζουν ότι ένας πλανήτης με το μέγεθος αλλά και τα γεωλογικά χαρακτηριστικά του Ερμή έπεσε κάποια στιγμή πάνω στη νεαρή Γη.
Οι επιστήμονες μελέτησαν τα χημικά στοιχεία από τα οποία αποτελούνται ο φλοιός και ο μανδύας της Γης και κατέληξαν σε μια σειρά από συμπεράσματα. Οπως είδαν, ο γήινος φλοιός και ο μανδύας διαθέτουν δύο στοιχεία, το σαμάριο και το νεοδύμιο, σε αναλογίες πολύ υψηλότερες από εκείνες που θα ήταν λογικό αν αυτά προέρχονταν από μετεωρίτες οι οποίοι βομβάρδιζαν τη Γη την πρώτη περίοδο της ύπαρξής της.
Οι ερευνητές εικάζουν ότι ένα σώμα με μέγεθος παρόμοιο με εκείνο του Ερμή, το οποίο περιείχε υψηλές συγκεντρώσεις θείου, έπεσε στη Γη. Το (πολύ) θείο προκάλεσε τις χημικές αντιδράσεις που οδήγησαν στην παραγωγή των ποσοτήτων σαμαρίου και νεοδυμίου που βλέπουμε σήμερα. Παράλληλα εκτιμούν ότι η παρουσία τόσου θείου στη νεαρή Γη ήταν καταλυτική και για έναν άλλον σημαντικό λόγο.
Ιδού ποιος είναι αυτός: η απότομη μαζική παρουσία θείου παρήγαγε την απαραίτητη θερμότητα στον πυρήνα της Γης αλλά και νέα στοιχεία (ραδιενεργό ουράνιο και θόριο) ώστε να ενεργοποιηθεί το «γεω-δυναμό» που ευθύνεται για την ύπαρξη του μαγνητικού πεδίου του πλανήτη.
Το μαγνητικό πεδίο της Γης αποτελεί την ασπίδα της ενάντια στη βλαβερή κοσμική ακτινοβολία επιτρέποντας παράλληλα την παρουσία του νερού σε υγρή μορφή στην επιφάνειά της. Η προστασία από την κοσμική ακτινοβολία και το νερό σε υγρή μορφή είναι φυσικά θεμελιώδεις παράγοντες για την ανάπτυξη φιλικών προς τη ζωή συνθηκών. Αν η θεωρία των δύο ερευνητών επιβεβαιωθεί, αυτό θα σημαίνει ότι η Γη είναι πραγματικά πολύ σκληρό καρύδι, άντεξε δύο κατακλυσμιαίες συγκρούσεις, οι οποίες μάλιστα έγιναν σε κοντινή χρονική απόσταση η μία από την άλλη.
Η κρατούσα θεωρία για τη μυστηριώδη εξαφάνιση των δεινοσαύρων που κυριαρχούσαν για περίπου 150 εκατ. έτη στη Γη υποδεικνύει ως υπεύθυνες τις αλυσιδωτές επιπτώσεις που προκλήθηκαν από την πτώση ενός μεγάλου αστεροειδούς στην αμερικανική ήπειρο πριν από περίπου 65 εκατ. έτη. Ο Μάικλ Ραμπίνο, καθηγητής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, υποστηρίζει ότι η πτώση του αστεροειδούς ήταν επίσης αποτέλεσμα μιας αλυσίδας γεγονότων, αυτή τη φορά κοσμικών.
Ευρήματα των τελευταίων ετών έχουν δείξει ότι υπάρχουν υψηλές συγκεντρώσεις της μυστηριώδους σκοτεινής ύλης στα κέντρα των γαλαξιών, κάτι που συμβαίνει και στον δικό μας γαλαξία. Η σκοτεινή ύλη, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι μια αόρατη κοσμική «ουσία», η βαρύτητα της οποίας πιστεύεται ότι συγκρατεί τους γαλαξίες και τα αντικείμενα του Σύμπαντος στη θέση τους.
Η Γη κατά την τροχιακή της κίνηση ολοκληρώνει μια περιστροφή γύρω από τον γαλαξιακό δίσκο κάθε 250 εκατ. έτη. Κάθε 30 εκατ. έτη η Γη κατά την κίνησή της αυτή πλησιάζει το κέντρο του Γαλαξία. Σύμφωνα με τον Ραμπίνο, κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, δηλαδή κάθε 30 εκατ. έτη, η Γη βιώνει εκτεταμένες καταστροφές και μαζικές εξαφανίσεις των ειδών.
Ο Ραμπίνο υπολόγισε ότι την εποχή που εκτιμάται ότι έπεσε ο αστεροειδής ο οποίος εξαφάνισε τους δεινοσαύρους, η Γη βρισκόταν κοντά στο γαλαξιακό κέντρο. Το ενδιαφέρον είναι ότι η Γη βρήκε για μία ακόμη φορά τρόπο να απορροφήσει την καταστροφή και να τη μετουσιώσει με θετικό (ειδικά για τον άνθρωπο) τρόπο. Ο αστεροειδής εξαφάνισε τους δεινοσαύρους και πολλά άλλα είδη αλλά άνοιξε τον δρόμο στην εξάπλωση και εν πολλοίς κυριαρχία των θηλαστικών στον πλανήτη.
πηγη
About Unknown
Δεν υπάρχουν σχόλια